Wat een triestigheid
Leven in Corona-tijd, wel of niet een blog waard? Er is al zoveel over geschreven, we worden doodgegooid met cijfers, overspoelt met argumenten waarom al de maatregelen nodig zijn, de kanteling die je hoort en ziet of datgene wat we kapot maken het waard is om dit virus te bestrijden en de ruzies die je hoort in supermarkten als er iemand te dicht langs een ander loopt. Moet ik daar dan ook nog iets over schrijven? Ja deze week klotste mijn Covid-19-emmertje over van alle triestigheid die daar zich de afgelopen maanden in verzameld had.
Ik wil in dit blog mij niet verantwoorden over wat ik ervaar en waarom, ik wil schrijven over wat ik echt voel. En daarbij wil ik beginnen bij de overloop van mijn emmertje deze week.
Mijn petekind ging trouwen afgelopen week. Hij wilde dit toch door laten gaan ondanks de beperkingen, in een aangepaste vorm, de ceremonie en een kort samenzijn erna. Aanvankelijk mocht het bruidspaar 30 mensen uitnodigen om aanwezig te zijn op het stadhuis. Echter een week van te voren kregen ze te horen dat dit aantal teruggebracht was naar 15 inclusief zijzelf, dus zij moesten de helft afzeggen. Wij gingen dus meteen naar de locatie waar het samenzijn zou zijn, waar wel 30 mensen aanwezig konden zijn.
Daar kwamen ze aan in een prachtige cabrio, het zonnetje lachte hen tegemoet, hij in een op maat gemaakt petrolkleurig pak wat gegoten zat om zijn brede schouders, zij in een prachtige trouwjurk inclusief sluier en sleep en perfect passend om haar buik waar hun tweede dochter in zit en dan die kleine meid rechtstreeks weggelopen uit een sprookjesboek als een mengeling van een prinses en een bosnimf met haar kanten witte jurkje en een bloemenkrans in haar weelderige bos krullen. Wat was het een prachtig plaatje met elkaar!
En wat wil je dan doen als peettante van dit prachtige gezin, je wilt ze kussen, omhelzen, feliciteren, je hand op de zwangere buik leggen en de kleine meid in je armen nemen en haar zo knuffelen en kietelen, dat ze het niet meer heeft van het lachen. Maar nee, we stonden onwennig tegen over elkaar, op gepaste afstand, ik bracht mijn felicitaties over alsof we vreemden van elkaar waren en kon alleen in woorden zeggen dat ze er prachtig uitzagen. Maar woorden horen op een dag als deze samen te gaan met een dikke knuffel, aanraking, bewondering en een stevige klap op de schouder als de mannen de bruidegom feliciteren.
Toen ik aan dit blog begon, wilde ik ook nog vertellen over wat ik vind van de beperkingen van vrijheid en spontaniteit nu het normale leven weer wat op gang komt binnen de ‘nieuwe normaal’, maar het zou meer van de dezelfde triestigheid zijn. En let wel, ik besef dat dit klein leed is in vergelijking met al die ouderen en mensen in de gehandicaptenzorg die wekenlang geen dierbare hebben gezien en vooral hebben vastgehouden.
Gezien alle leed en afstomping en de behoefte aan normaal menselijk contact, ben ik dan ook van mening dat het ‘nieuwe normaal’ (ik vind het een vreselijke uitdrukking) ons als samenleving meer ellende en leed gaat berokkenen dan dat dit bijdraagt aan de gezondheid van ons allen…